Een groot gemis

Vandaag heb ik over een onderwerp geschreven wat ik zelf heb meegemaakt en hoe ik daarmee om ben gegaan. Om eventueel mensen die in een soortgelijke situatie zitten te kunnen helpen en hen het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan. Ik heb namelijk geschreven over de dood van mijn vader en hoe ik met dit grote verlies ben omgegaan.

Om te beginnen ben ik altijd een écht vaderskindje geweest. Ik denk vooral omdat mijn vader heel vaak op zakenreis was en met zijn eigen bedrijf bezig was. Hierdoor zag ik hem niet heel erg vaak en was ik vaak alleen met mijn moeder. Ik genoot hierdoor extra op de momenten dat hij thuis was of dat wij een vakantie met hem hadden waarin zijn bedrijf niet centraal stond.

Ik begin in de kerstvakantie van 2013, hier voelde mijn vader zich al niet helemaal lekker. Toch bleef hij door werken, want hij dacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Dit ging het alleen niet en mijn vader bleef niet lekker in zijn vel zitten. Op een dag had mijn vader jeuk of last van zijn rug (dit weet ik niet meer helemaal precies) en vroeg aan mijn moeder of ze even wilde kijken of er iets te zien was.

Op dat moment werd duidelijk dat er iets niet goed was, want er was een bult te zien ten grootte van een ei op zijn rug. We hebben de dokter gebeld en vanaf dat moment ging het heel erg snel. Mijn vader moest foto’s laten maken in het ziekenhuis, de genoemde CT scan’s. Al snel kwamen we er achter dat mijn vader al een hele tijd ziek bleek te zijn en dat zijn ‘ziekte’ naar buiten kwam door middel van dit ei op zijn rug. Want op de foto’s was te zien dat zijn longen erg waren aangetast.

“Er was een bult te zien ten grootte van een ei op zijn rug.”

Op 13 juni 2014 kwam dan ook het grote nieuws dat mijn vader ernstig ziek was, hij bleek kanker te hebben. Het traject van de chemokuren werd in werking gezet en ik pakte school weer op na de zomervakantie. Ik ging dat jaar naar mijn eerste jaar van het MBO waar ik niet helemaal met grote concentratie aan begon.

De chemokuren leken aan te slaan en mijn vader had er ups en downs door. Sommige dagen kon die een normale maaltijd eten en sommige dagen was het enige wat hij kon binnenhouden thee. Heel moeilijk om te zien dat iemand zo kon veranderen door de chemokuren. Mijn vader was altijd een hele vrolijke man die misschien te vaak ergens een grap van maakte. Hij had zijn eigen bedrijf die hij zo goed mogelijk probeerde te runnen, moest vaak op zakenreis en dat deed hij allemaal op zijn Nike’s. Iets wat veel mensen raar vonden, een zakenman die op Nike’s liep, maar voor mij was dit volkomen normaal.

In de periode van alle chemokuren ging het niet beter met mijn vader wat erg moeilijk was om te zien. Ook viel zijn haar steeds meer uit en had hij op een gegeven moment zijn krullenbos in moeten ruilen voor dun en piekerig haar. Maar hij had tot aan het eind nog wel haar op zijn hoofd.

Op dinsdag 12 november 2014 wilde ik niet naar school omdat ik me niet lekker voelde, maar van mijn moeder moest ik het proberen. Dit wilde ik alleen echt niet en die dag mocht ik thuis blijven, dit bleek een goede keuze te zijn. Want dit bleek ook gelijk de laatste volledige dag te zijn die ik met mijn vader heb gehad. Die dag kon mijn vader niet veel meer dan alleen in bed liggen, we hadden een ziekenhuisbed in de woonkamer gelukkig waardoor mijn vader niet alleen in zijn slaapkamer lag.

Op de nacht van 12 op 13 november heeft mijn vader uiteindelijk zijn laatste adem uitgeblazen. En zo heeft mijn vader vanaf de dag dat we het nieuws kregen dat hij ziek was tot aan de dag van zijn overlijden precies 5 maanden gestreden. We kregen namelijk op 13 juni het nieuws en op 13 november 2014 is mijn vader overleden.

De beste band van mijn ouders had ik met mijn vader, vooral ook omdat hij heel vaak weg was voor zakenreis. Dan genoot ik volop van de tijd dat hij thuis was of dat wij met de familie op vakantie waren. Ik vond het in het begin ook heel vreemd dat iemand die je zo dierbaar is ineens uit je leven is. Steeds had ik het gevoel dat hij terug zou komen van zakenreis maar hij kwam natuurlijk niet thuis… En dat zal hij helaas ook nooit meer doen.