Al eerder schreef ik over ‘een groot verlies’, namelijk de dood van mijn vader in 2014. Dit jaar, in 2020, is het alweer zes jaar geleden dat ik mijn vader moet missen. Omdat ik het een lastig onderwerp blijf vinden om er over te praten, schrijf ik er dit jaar over. Want dit jaar valt 13 november, op een vrijdag. Ook wel een ongeluksdag te noemen, maar voor mij een dag met meer inhoud dan sommige zullen weten.
Vrijdag de 13e, een dag die ik nooit zal vergeten. In 2014 kregen wij namelijk op vrijdag 13 juni het nieuws die niemand zich wenst te krijgen. Mijn vader bleek kanker te hebben, een tumor die zich langzaam aan het ontwikkelen was en goed te zien was in zijn longen. Op de foto’s die waren gemaakt tijdens een CT-scan was namelijk te zien dat zijn longen al flink waren aangetast.
Natuurlijk gingen wij als gezin (mijn moeder, vader en ik) er vanuit dat mijn vader door de chemo kuren weer beter mocht worden. Daarom werden de chemo kuren heel snel gestart en was mijn vader ineens vaste klant bij het ziekenhuis in Doetinchem. Een plek waar ik nooit meer zal komen zonder de herinnering dat mijn vader hier een deel van zijn leven heeft doorgebracht, met de gedachte om deze vreselijke ziekte te overwinnen.
“Nog steeds krijg ik tranen in mijn ogen als ik nadenk dat mijn vader de ziekte, kanker, niet heeft mogen overleven.”
In het begin leken de chemo kuren aan te slaan en mijn vader ging van een grote, dikke bos krullen op zijn hoofd, naar dun en piekerig haar. Van zijn krullen was amper iets over maar voor ons stond voorop dat mijn vader weer beter zou worden. Toch bleken de chemokuren niet genoeg aan te slaan en gingen we als second opinion naar een ziekenhuis in Duitsland die al verder waren in de ontwikkeling en medicatie naar longkanker. Helaas was de reis naar Duitsland te intensief voor mijn vader en besloten we na één bezoek aan dit ziekenhuis dat we hiermee op gingen houden.
Helaas betekende deze beslissing ook dat mijn vader misschien wel helemaal niet meer beter zou worden. En dat is enorm pijnlijk om te horen als 17-jarige puber op dat moment, nog steeds krijg ik tranen in mijn ogen als ik nadenk dat mijn vader de ziekte, kanker, niet heeft mogen overleven. Uiteindelijk heeft mijn vader in de nacht van 12 op 13 november zijn laatste adem uitgeblazen in bijzijn van mijn moeder. Dit betekend dat mijn vader precies vijf maanden heeft gevochten tegen kanker, vanaf het moment dat wij het nieuws kregen tot aan het moment dat hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen.
♪ SAMEN VOOR ALTIJD Jada Borsato, Marco Borsato
“Ik draag je in mijn hart dichtbij, samen zijn wij voor altijd”
Toen begon het lastigste van alles, namelijk de uitvaart regelen. Al snel had ik besloten dat ik ook graag een bijdrage wilden leveren aan zijn uitvaart, ik mocht namelijk de rouwkaart maken. Iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds enorm dankbaar voor ben dat ik dit voor hem heb mogen doen. Ook heb ik tijdens de crematie een klein stukje tekst voorgelezen hoeveel mijn vader voor mij betekende en hoeveel ik hem mis(tte). Tijdens de crematie heb ik ook het nummer ‘Samen voor altijd’ van Jada Borsato en Marco Borsato laten draaien en tot op de dag van vandaag is dat een lastig nummer om zonder tranen in mijn ogen te luisteren.
Al eerder schreef ik een artikel over dit gemis, dit schreef ik begin 2017. Hierin schrijf ik uitgebreider hoe ik dit hele proces heb ervaren toen mijn vader het nieuws kreeg en hoe dit invloed op mijn leven heeft gehad. Dit artikel is te lezen onder de titel ‘Een groot gemis‘.
No Comments